Makassar & zo.
Makassar & zo.
Even een tijd van rust genomen en zodoende niet geblogd. We zijn nu ruim anderhalf week in Makassar. Vrijdag 1 november vlogen we om 11.15 uur weg richting Ambon. Herry, Ocha en Bryan brachten ons weg en bleven nog hangen totdat we richting de gate gingen. Bryan mocht voor deze ene keer school skippen omdat hij graag mee wilde om ons weg te brengen. Wat ben ik blij met neeflief en zijn vrouw. Tijdens mijn ziekenhuisverblijf zorgden ze voor mijn ontbijt, lunch en avondeten.
Je kunt in het ziekenhuis eten krijgen maar dan moet je wel zelf je eigen bord/bestek meenemen van huis. Het ziekenhuiseten bestaat uit 2x per dag rijstepap en 1 of 2x in de week krijg je als extra/afwisseling kacang hijau (ziet er uit als een soort van doperwten maar smaakt anders). Herry en Ocha zijn alle dagen tig keer op en neer gereden om me te bezoeken en regelden dat ik niets te kort kwam. Fijn ook voor Daddy want hij had genoeg te regelen in het ziekenhuis. Tja, op dat soort momenten ben je echt blij dat je familie om je heen hebt. Neeflief en zijn vrouw stonden de hele tijd klaar ons. Niets was hun te veel.
Op de luchthaven kwam een man ons ongevraagd helpen met de bagage en zorgde dat alle koffers netjes naar de check-in balie werd gebracht. Nadat we afscheid hadden genomen van Herry en zijn gezin, liepen we naar een ruimte die als coffeecorner moest dienen om ff wat gingen drinken. De man in kwestie kwam naar ons toe en begon een praatje te maken. Hij had het over dat Daddy sprekend op iemand lijkt met wie hij 23 jaar geleden heeft leren kennen en samen heeft gevoetbald in Werka. Alleen diegene had toen lang haar. Dad keek hem aan en zei, dat was ik. Daddy heeft in 1996 een half jaar daar gezeten. Boetje (naam van betreffende man) keek naar Daddy’s tattoo en zei, vandaar dat ik die tattoo herkende. Hij bleef bij ons hangen en haalde samen met Daddy herinneringen op. Het werd een gezellig weerzien en voor we het wisten, moesten we boarden. Aangezien we een half uur later arriveerden in Ambon, hadden we geen tijd meer om naar RTL (Rumah Tua Latumeten) in Wailaa te gaan. We gingen rechtstreeks naar de Lion check-in balie om onze bagage te droppen. Daar aangekomen kwamen we de gebroeders Leirissa uit Appingendam met hun kinderen/gezin tegen. Na ellenlang te hebben gezeten konden we eindelijk boarden. Uiteraard vertrokken we weer later dan gepland. Ik begon langzamerhand in te kakken en was blij dat ik aan boord kon. Tot nu toe kunnen we niet positief zijn over Lion. Geen een keer zijn we met hun op tijd weggegaan. De service in het algemeen is barslecht. Als je Garuda gewend bent, dan is het echt afzien met Lion. Ik vrees dat we straks weer met Lion richting Maluku gaan want als we met Garuda vliegen, gaat dit ten koste van onze nachtrust. En daar passen we voor.
In Makassar werden we opgehaald door mijn oom en tante. Het was druk onderweg dus het duurde wat langer voordat we thuis waren. Novi had op verzoek kippensoep voor me gemaakt. Als je 2 weken lang bijna niet hebt gegeten en zo’n zin hebt in soep met rijst, dan is dit zo heerlijk als het voor je klaarstaat. Mijn maag moest weer aan vast voedsel wennen, ik moest het eten langzaam weer opbouwen. Marco was die dag richting Palu gegaan en zou de volgende dag pas weer thuiskomen. Blij dat we weer terug waren op onze basecamp. Ik was kapot en sliep tot de volgende ochtend om 10.00 uur. We doen het tot nu toe rustig aan, kijken met de dag aan hoe het gaat met mijn gezondheid. Novi is al lang blij dat we hier zijn want Marco is op dit moment erg druk met reizen voor werk. Dus ze kan wel wat gezelschap gebruiken. Een samenloop van omstandigheden die voor alle partijen goed uitpakt. Tussen al het vele slapen door, wilden Daddy en Novi dat ik zo nu en dan even een frisse neus ging halen. Ik ben op verzoek van Novi met haar meegegaan naar de bruiloft van Nur, de hulp van de familie. Het was een broeikast bij hun in huis en ik had het niet meer. Wat zag ze er mooi uit, ze was verrast dat ik mee was. Nur is de hulp die we vanaf het begin kennen sinds ze bij Novi en Marco werkt. Een alleenstaande moeder met 2 jonge kinderen en haar geluk weer heeft gevonden. Nu ze getrouwd is, is het nog niet zeker of ze haar werk hervat. Vaak wil de echtgenoot niet dat zijn vrouw buiten de deur werkt. Wie weet zien we Nur voordat we naar Nederland gaan maar voor nu hebben we ’t te doen met haar jongere zus Rara, die overigens zeer vlijtig is, haar werk verstaat en bereid is om te leren. Na een uur trok ik het niet meer en gaf Novi een seintje dat we moesten gaan. We zijn op de enige dag van die week dat Marco in Makassar was, buiten de deur gaan lunchen bij Ratu Gurih. Voor het eerst heeft mijn neef papeda gegeten. Hilarisch om te zien hoe het aan het werk ging. We hebben een filmpje gemaakt en naar Marvin geappt. Verder heeft Novi een masseuse aan huis laten komen. Die dame was niet slecht maar ik ben wat anders gewend dus 2 dagen later lag ik heerlijk bij Java Refleksi. Heerlijk alle vermoeidheid laten wegmasseren, lekker 2 uur lang slapen terwijl je onder handen word genomen. Morgen wil ik weer gaan, ik hou er gewoon van.
Marco heeft na Palu aansluitend een 2-daagse werkbezoek gehad in Jakarta. Na een dag rust moest hij weer richting Palu. Marvin was met school 4 dagen naar Yogjakarta en stuurt zo nu en dan foto’s naar Novi. Nicole heeft het naar haar zin met ons. Nu ze wat groter is, trekt ze meer naar me toe. Het was eerder alleen papa tua voor én na maar nu heeft ze door dat het leuk spelen is met hem maar als het gaat om andere zaken dat ze meer bij mama tua op haar plek is. We hebben overigens contact gehad met Tom Tehupuring van TitanE. De waterfilters kwamen 27 oktober jl aan in Surabaya. Daar werden ze ter controle bij de douane in beslag genomen. Men heeft een check gedaan op de koolstof in de filterelementen. Dit schijnt een formaliteit te zijn en heeft te maken met drugsbeleid in Indonesië. Als het goed is, komen de waterfilters op 21 november a.s. aan in Ambon. Dat hele ziek zijn heeft onze planning plus afspraken met anderen helemaal in de war geschopt. Glenda Pattipeilohy is ook met waterfilters bezig voor Aru en wilde graag met ons meelopen in Haria zodat ze kon zien hoe we dit aanvliegen. Jammer voor haar gaat dit niet lukken. In verband met haar eigen planning, kan ze niet op ons wachten. En dan mijn nichtje Genevieve en haar vriend Mike die op dit moment in Saparua zijn. Zij willen ook helpen maar omdat ze 19 november naar Bali vliegen, gaat dit niet lukken. Balen, want we kunnen wel wat hulp gebruiken. Verder moet Conley eerst naar Aru om 30 stuks waterfilters af te leveren voor Glenda. Hij kan niet later gaan omdat de boot niet vertrekt na 18 november. Dit zou betekenen dat hij anders rond de kerst pas die kant op kan gaan. Aangezien Conley 24 november terug is in Ambon, kunnen we niet eerder van start met het uitdelen van de waterfilters in Haria. En aangezien het tegen die tijd bijna december is, moeten we rap aan het werk. De meesten zijn druk met Advent en voorbereidingen voor kerst. Het plan is om volgende week naar Ambon te gaan. We zullen daar niet al te lang blijven. Eerst op kraambezoek in Latuhalat, de kleine van een vriend van Dad bewonderen die in mei is geboren. En ook in Haria op bezoek waar mijn nichtje is bevallen van zoon Alfred. We moeten in ieder geval zorgen dat we rond de eerste week van december weer terug zijn in Ambon in verband met het verlengen van onze visum. Nichtje Bidres gaat ons hierbij helpen.
Deze week zijn we nog in Makassar, voor ons absoluut geen straf. Het is eerder een verademing om hier weer te zijn. Voor nu wensen we onze volgers een fijne (woens)dag .
Lieve groeten,
Dad & Mar xxx
