Laatste dagen Kei Kecil
Laatste dagen Kei Kecil.
Over 2 dagen vliegen we naar Makassar. Ik kan niet meer wachten. Het staat me meer en meer tegen om op dit moment in Langgur te zijn. Dan heb ik ’t puur over het hotel, diens waardeloze service en algehele attitude van het personeel. Laten we even terugblikken op hoe het allemaal is begonnen waarom we noodgedwongen langer in Langgur moeten verblijven. Donderdag 17 oktober jl kwamen we halverwege de middag aan. We hebben die dag niets meer gedaan en zijn de volgende dag boodschappen gaan doen voor de kampung (Werka) waar we volgens planning zaterdag 19 oktober heen zouden gaan met de snelle boot. Jullie weten inmiddels dat ik ziek ben geworden en dat Kei Besar niet is doorgegaan. Dengue is een virus wat veroorzaakt word door de steek van een tijgermug of gelekoortsmug. Deze muggen zijn overdag actief (vroege ochtend en namiddag). Ik dacht in eerste instantie dat ik griepverschijnselen had. Had ontzettend hoge koorts, koude rillingen, pijn in mijn spieren en botten, was misselijk en moest een paar dagen achter elkaar overgeven. Verder was ik ook aan de race. Je hebt 5 soorten type virus van de knokkelkoorts. Welke virus ik heb gehad is onbekend. Met dengue (knokkelkoorts) is het lastige dat hiervoor geen medicijnen zijn, het enige wat je te doen staat is veel rusten, slapen en vooral heel veel vocht naar binnen werken. Ik ben nog steeds herstellende, merk dat mijn lichaam veel rust nodig heeft. Ik slaap behoorlijk veel. Verder merk ik aan de bittere smaak in mijn mond dat ik nog niet kiplekker ben.
Ik ben dankbaar dat de vorm van dengue die ik had, in die hoedanigheid is geweest dat ik het in Langgur heb kunnen laten behandelen. Had liever in Makassar gezeten maar het was ff niet anders. Over het ziekenhuis kan ik niet echt positief zijn. Een of twee kakkerlakken onder mijn bed en gemarteld worden op een bed waar je spontaan hernia van krijgt, is niet om over naar huis te schrijven. De wc bij de observatieruimte waar ik de 1e nacht lag, zorgde dat je spontaan andere ziektes erbij kreeg als je die al niet had opgelopen. Blij dat Dad niet van mijn zijde afweek en alles nauwlettend in de gaten hield. Toen ik eindelijk op een eigen kamer lag waar ik iets meer comfort had, lag ik er nog niet goed. Je kwam er gewoon niet tot rust. De verpleging die daar af en toe aan het gillen was, ’s nachts keihard de muziek op heeft terwijl het voor de patiënten een must is om een goede nachtrust te nemen. Dan nog een zwarte kat die opeens in je kamer aan het snuffelen is. Ik was blij dat ik het ziekenhuis weer mocht verlaten. Maar het hotelleven in Langgur is ook niet alles. Toegegeven, de locatie is top, het is één van de betere hotels @ Kei Kecil. Maar …. wat een verschrikkelijke service allemaal. Het personeel is zo gedrild dat alles om geld geld geld draait. Bij het verlengen van de kamer krijg je wel 3x een belletje wanneer je de kamer denkt te betalen. Bestel je roomservice word je ook 2 tot 3x gebeld hoe je dit denkt te betalen, cash of op rekening. Maar andersom, als je hun nodig hebt dan kun je wachten totdat je een ons weegt. De eigenaar is een Chinees en dat is heel goed te merken. Dat je zaken wil doen en geld wil verdienen prima, maar wees menselijk en instrueer je personeel fatsoenlijk. Op een gegeven moment erger je je kapot aan alles. Zelfs als men aan de deur staat te bonken voor roomservice, irriteer je je mateloos aan het feit dat men 3x blijft gillen aan de deur dat er roomservice staat. De föhn mag je hier max 30 minuten lenen, policy van het hotel. Als je housekeeping belt en zegt dat men de föhn kan komen halen, staan ze met 1 minuut voor je deur om het in ontvangst te nemen. Maar als je vraagt of ze het kunnen komen brengen, dan gaat er rustig 15 tot 30 minuten overheen. Zo vermoeiend allemaal, dan snappen ze opeens niet dat het naar kamer 217 moet want men dacht dat het naar de lobby moest. Hoezo naar de lobby?! Het zijn alle kleine dingen bij elkaar opgeteld wat ons verblijf hier ruk maakt. Normaal gesproken zijn we niet langer dan 3 nachten in Langgur omdat we graag naar de kampung willen. Dit keer is alles anders gelopen.
Ik moet eerlijk zeggen toen ik het ziekenhuis mocht verlaten, het zeer prettig was om te weten dat mijn schoonfamilie vanuit Kei Besar waren overgekomen omdat ze de laatste 3 nachten ook in het hotel verbleven voordat ze naar Jakarta zouden vliegen. En er waren ook bekenden uit Vaassen die zaterdag waren gearriveerd. We hebben ons niet “alleen” gevoeld en het was fijn om weer even onder de mensen te zijn. Willeke en Nardo waren met hun nichtjes vanuit Bali 3 dagen overgekomen. De familie uit Werka kwam ook naar het hotel. ’t Was fijn om hun te zien alleen jammer van de omstandigheden. We hadden liever bij hun op de kampung gezeten. Ik tel de dagen af en kijk echt uit om naar Makassar te gaan. De familie daar kan ook niet meer wachten totdat we er zijn. Ze vinden het verschrikkelijk dat we zo ver van hun vandaan zitten terwijl ik nog herstellende ben. Éen ding weet ik wel, ik ga niet eerder naar Haria zolang ik niet fit ben en goed voel. Dan stellen we ’t desnoods uit met 1 of 2 weken. Mijn gezondheid is belangrijk(er) en het project loopt niet weg. We doen ons best maar soms heb je de omstandigheden niet in de hand. In plaats van nog langer in Langgur te herstellen, vliegen we liever terug naar onze basecamp. Daar waar we thuis zijn en op ons gemak zijn. En waar ik tot rust kan komen zoals het hoort.
Vrijdagochtend weer richting AMQ (Ambon) met een tussenstop van 3.5 uur. Gelukkig heb we niet de ochtendvlucht van 06.00 uur maar vliegen we pas rond 11.00 uur. We zien wel wat we in AMQ gaan doen. Weer naar RTL (Rumah Tua – ouderlijk huis Latumeten) in Wailaa of op de luchthaven hangen. Morgen in ieder geval de laatste dag die we samen met neef Herry en zijn gezin gaan doorbrengen. Voor zolang ik het trek uiteraard. En dan de koffers inpakken, rusten en vooral niets meer doen.
Lieve groeten uit Langgur!
D&M
