Teken van leven
Teken van leven.
Hallo allemaal,
Het is ff een tijdje terug dat we hebben geblogd. Voordat jullie de draad kwijt zijn, onze eerste rustpunt was Makassar waar we 3 nachten verbleven bij Marco en Novi. Na deze heerlijke dagen vlogen we door naar Langgur (Kei Kecil) via Ambon. Voor wie ook met life jackets reist, weet dat een extra luchtkogel per persoon is toegestaan. Op Makassar was het weer een gehassle bij de Security ondanks dat we boekjes, printjes hadden regelement van de internationale luchthaven (IATA) wat wel/niet mag etc. Men leeft dit niet lang overal na en deed bij ons moeilijk. Onze transit in Ambon brachten we door bij het ouderlijk huis van Dad’s grootvader in Wailaä (Hative Besar). Na een powernap van 2,50 uur mocht ik weer ontwaken om me langzaam klaar te maken richting airport.
De vlucht naar Langgur ging om 12.25 uur en ik was al blij dat ik niet zo lang hoefde te vliegen. Rond 13.50 uur kwamen we aan, we werden opgehaald door het hotel en hebben die dag weinig tot niets meer gedaan. De volgende dag hebben we de boodschappen gedaan bij GOTA (de enige supermarkt die alles verkoopt, van levensmiddelen tot matrassen, kleding etc.). Op de terugweg besloten we bij onze favo tentje soto eten. Ik wilde die avond vroeg slapen want de volgende dag moesten we met de speed de oversteek maken naar Werka (Kei Besar).
’s Avonds voelde ik aan mijn lijf dat de griep er aan zat te komen. Volgende dag zei ik tegen Dad dat we niet konden gaan want ik voelde me beroerd. Enfin, vanaf zaterdag bleef de koorts stijgen naar ongekende hoogtes en Dad dacht in eerste instante dat ik de warmte bleef vasthouden omdat ik onder een laken sliep. Toen we met Novi belden, zei ze dat wanneer ik nog 1 dag langer hoge koorts zou hebben, dan moest ik schakelen met een verpleegkundige. Want bij dag 4 van ziek zijn kan men vaststellen of er dengue (knokkelkoorts) is opgelopen. Dinsdag kwam de verpleegkundige en die zei in eerste instantie dat ik een dengue parasiet had in mijn lijf. Voor mij niet geheel duidelijk want je hebt ’t of niet, lijkt me. Maar goed, wie ben ik. Ben geen medisch student geweest dus ik wil vooral niet iemand haar werk bagatelliseren. De volgende dag zijn we alsnog zelf naar het lab geweest en daar was de uitslag duidelijk(er). Ik heb dengue, dat verklaarde de aanhoudende hoge koorts, misselijkheid, overgeven en vermoeidheid. Novi stuurde het resultaat van het lab naar hun arts in Makassar en die sommeerde me onmiddellijk om naar het ziekenhuis te gaan om aan het infuus te gaan. Een verloren dag kan nl schadelijk zijn voor de trombosit. En aangezien de cruciale dagen tussen dag 5 en 7 bevinden, werd ik dezelfde avond om 23.00 uur naar de RSUD Karel Sadsuitubun in Langgur gebracht.
Om 23.00 binnen en om 24.00 uur eindelijk aan het infuus. Je wilt niet weten in wat voor belabberde ruimte ik terecht kwam. Men noemt het observatiekamer maar het is gewoon niet van deze tijd. Ik werd tot in de ochtend gemarteld om te liggen op een “bedje” waar je zowat geen bewegingsruimte had om te keren, gemaakt van piepschuim met nepleren bekleding omheen. Dad maakte er in de ochtend werk van door een kamer op te eisen want hij kon ’t niet meer aanzien hoe ik erbij lag. Het was eerst nee, dit is niet volgens het protocol van het ziekenhuis. Nee, dat zal wel. Maar we moeten zelf de kamer betalen dus geef maar aan wat de mogelijkheden zijn. We kregen 3 mogelijkheden, VIP, Klasse I en Klasse 2; het enige wat nog vrij was, was een kamer in Klasse 2. Geen airco, jammer maar alles beter dan nog langer op zo’n bedje te moeten vertoeven. Ik heb eigenlijk ook geluk. Ben de 1e patiënt die gebruik maakt van deze kamer. Ruim opgezet, bed slaapt OK en de verpleging is ontzettend lief en behulpzaam. Want deze kluns heeft het natuurlijk al voor elkaar gekregen dat haar infuus een paar keer is losgeraakt van haar arm, waardoor de vloer onder het bloed kwam. Het leek wel een bloederige bloedbadscene uit een film, hahaha.
Vandaag ben ik precies een week ziek. Morgenochtend komt de arts weer om eea te bespreken. De verpleging zei dat ik dit de tijd moet geven om te herstellen. Want anders is de kans groot dat de trombosit weer daalt. We hebben natuurlijk werk te verrichten in Haria en dit komt gewoon niet uit. We zullen dus onze planning moeten omgooien en kijken hoe we dit ivm mijn gezondheid kunnen aanvliegen. Alles uiteraard in overleg met de arts. Eerst hoop ik zsm dit eiland te kunnen verlaten want ik moet aansterken in Makassar waar het beter is voor mijn herstel. Herstellen in een hotelkamer is niet mijn ding. Ziek zijn in je hotelkamer 5 dagen lang is al erg genoeg. Novi en Marco kunnen meer doen voor/met ons als we bij hun zijn. Zoals de dame die me laatst geestelijke zorg gaf zei, “mevrouw dit is voor u een teken dat er nu een halt word toegeroepen in uw leven. Luistert u aub en u zult daarna nog meer de vruchten van kunnen plukken”. I guess she is right. Zo, jullie zijn inmiddels op de hoogte over wat hier in Langgur aan de hand is. Ik draag de laptop over aan Daddy en ben weer toe aan mijn rust.
Geniet van jullie dag!
Zwaai,
D&M X
