Alienum phaedrum torquatos nec eu, vis detraxit periculis ex, nihil expetendis in mei. Mei an pericula euripidis, hinc partem.

Telefoon +31 641355519

 

Blog

Waterfilterproject / Reisverslagen  / 2018  / 2019 Werkvakantie – Het einde is in zicht

2019 Werkvakantie – Het einde is in zicht

HET EINDE IS IN ZICHT

Aan alles in het leven komt een eind, het einde van onze werkvakantie kwam in zicht. We hadden beiden weer zin om terug te gaan. Ik had zin om te beginnen met mijn nieuwe opdracht en wilde het vervolgtraject voor dit waterfilterproject uitwerken. We moesten bij terugkomst een website bouwen, foto’s en filmpjes uitzoeken, reisverslagen vastleggen voor onze charies/givers etc. Genoeg te doen dus! Mijn wond heelde goed en er kwam langzaam bij beetje een korstje op mijn wond. Op 15 januari brachten we dr. Widjoyo een bezoek en vroegen een fit-to-fly verklaring. Nichtje Nicole (3) werd voorbereid dat we over 3 dagen naar huis zouden gaan. Haar eerste reactie was huilen en vervolgens bleef ze herhalen dat we niet mochten gaan. We hadden met haar afgesproken dat we hopelijk heel snel weer kunnen komen logeren. Haar grote broer Marvin (12) gaat er vanuit dat we dit jaar weer komen. ? En toen vlogen de laatste dagen heel snel voorbij. Jee, ik wilde nog een kleinigheidje kopen voor het thuisfront. Op de Molukken was dit niet gelukt dus ik wilde hoe dan ook in Makassar iets leuks scoren. Novi ging weer met mij op pad terwijl Dad thuis achterbleef om te werken. Iedere vakantie koop ik een kleinigheidje voor onze surrogaat kinderen. Voor Rachelle en Gaetana was het makkelijk om iets te vinden. Voor Finn en Javez was het wat lastiger. Leah was in november jarig en aangezien we een invite hadden gekregen voor haar verjaardag, wilde ik voor haar ook iets meenemen. Blij dat ik last-minute iets heb gevonden, niet dat ze het verwachten maar ik ben het gewend om iets voor hun mee te nemen. Gewoon leuk als aandenken. Voor Javez is het eerder lekker want hij is fan van Luwak-koffie.

Novi en Marco wilden in verband met onze laatste avond met ons uit eten bij Aston vanwege de prachtige view. Aangezien we de volgende dag rond 15.30 uur richting de luchthaven zouden gaan, zouden we de ochtend benutten om de koffers in te pakken. We hebben heerlijk gegeten bij Aston, we zaten op de rooftop. De sfeer was een beetje anders dan normaal. Novi had het er moeilijk mee dat we de volgende dag zouden vertrekken. Ze zei, “ik ben zo gewend aan jullie aanwezigheid, het is zo’n gezellige boel dat ik dit ga missen”. De volgende ochtend bij het inpakken van de koffers merkten we dat we weer veel te veel spullen hadden. Uiteindelijk hebben we de grote strandlakens, een deel van onze zomerkleding en schoenen achtergelaten. Met het aantal kilo’s zaten we precies goed maar de inhoud van de koffer (118,5 liter) is niet voldoende voor wat we altijd meesjouwen. Toch maar over nadenken of ik voor de volgende keer een nieuwe koffer moet aanschaffen. Uiteindelijk is het allemaal gelukt om de belangrijkste dingen mee te nemen. Ik zei tegen Novi dat ik aan de ene kant sta te springen om naar huis te gaan. En aan de andere kant zou ik zo weer richting Maluku kunnen vertrekken. Maar goed, duty calls. Dus hup, niet te lang bij stil staan en thuis weer de draad oppakken en aan het het vervolgtraject werken.

Nadat we thuis afscheid hadden genomen van de kinderen en mijn oom en tante die ons gedag kwamen zeggen, reden we rond 15.30 uur richting de luchthaven. Het was druk op de weg, niet veel drukker dan we gewend zijn. Normaal gesproken droppen we onze koffers en lopen we weer naar buiten om samen een kopje koffie te drinken of te eten. Dit keer zeiden we, dat we beter maar meteen kunnen gaan want er was weinig tijd over als we onze bagage hadden gedropt. Novi had vochtige ogen en kon nauwelijks haar tranen in bedwang houden. Ik zei tegen haar “niet huilen want anders huil ik met je mee en dat wil ik niet”. We namen innig afscheid van elkaar en liepen richting de Garuda check-in balie. Binnen hadden we even wat gedoe bij de security. Ze zagen een C02 cilinderflesje van onze Besto life-vest in de koffer en Dad moest mee naar achteren. Hij probeerde uit te leggen waar het voor diende maar daar waren ze niet in geïnteresseerd. Safety first, zeiden ze. Klopt mafdaai, dit flesje is voor onze life-vest en dat heeft alles te maken met safety als je de zee op gaat. Er kwam een Garuda medewerker aan te pas met een lijst waarop staat vermeld wat wel/niet aan boord of in de bagageruim mee mag. Nadat de security de lijst had gezien en de Garuda medewerker zijn akkoord gaf, konden we eindelijk verder. Pff wat een gedoe, als het geen nagelknipper is die per ongeluk in de handbagage is meegegaan, is het wel een gasflesje voor de life-vest. Na de paspoortcontrole hoefden we niet meer ellenlang te wachten voordat we konden boarden.

In Jakarta was het weer een pokke-eind lopen naar de terminal. Aangezien we al een stuk hadden gelopen, konden we niet meer meeliften met de service-karretjes die aan de lopende band voorbij kwamen. Nee, dan moet je bij een opstappunt staan waar ze passagiers ophalen en dan pas kun je mee. Halverwege de rit word er niet gestopt. Ik was binnensmonds aan het schelden en mijn gezicht stond op onweer. Had door de vlucht wat last van wat zwelling aan mijn kuit. Ik had echt gehoopt dat ik een lift kon krijgen. Het werd gewoon de benenwagen. Goed, na een kleine wandeling van 15 á 20 minuten moesten we weer door de security. En toen had ik mijn buik vol van alles. Ik wilde snel boarden richting Amsterdam en lekker slapen. Maar we moesten nog 2 uur wachten. Uiteindelijk hebben we onze tijd gedood in de Garuda-lounge. Het was lekker zitten daar, wel druk maar goed te doen. Voor 200.000 roepia (€ 12,00) kun je daar relaxed zitten, eten en drinken is inclusief de prijs. Net aangekomen bij de lounge, kregen we een appje uit Makassar. Nicole wilde graag met ons videocallen want ze heeft overal in huis naar ons gezocht. Aah, natuurlijk gaan we dit dan doen. Twee uur transit is zo voorbij vooral als je op je telefoon bezig bent. Voor we het wisten, moesten we naar de gate. Het boarden ging op tijd en dan zit je weer in het vliegtuig. We hadden sowieso een extra stoel, dit had de verzekeringsmaatschappij geregeld. Maar de kist zat wederom niet vol, althans niet in het compartiment waar wij zaten. Dad vroeg de crew of hij een rij achter me mocht zitten en dit was geen probleem. Lekker hoor, weer ieder een rij met 3 stoelen voor onszelf. Heerlijk reizen zo! Je hoort ons niet klagen hoor! ?

Bye Indonesia! ✋ Sampai jumpa oftewel tot ziens!