2018 Werkvakantie – Vertrek
VERTREK
We gingen maandag 12 november weg en we moesten in dat weekend onze koffers inpakken. Het leek wel een volksverhuizing, we gingen met 3 koffers, een grote rugtas met allerlei apparatuur, een trolley en het gewicht loog er niet om. Door onze silver loyaltycard mochten we totaal 70 kilo tot aan Makassar meenemen. Maar we zaten nog met een aantal kilo’s overgewicht. Goed, we konden geen spullen achterlaten dus we hadden zoiets, we kijken wel of ze ons matsen en anders pech. Bij de check-in balie kregen we een “preek” dat onze bagage veel te zwaar is. En dat we onze koffers moesten herpakken en spullen moesten achterlaten. Are you kidding me? Koffers gesealed en wel op de band en dan ga je ons dat vertellen? Wat denk je van gewoon betalen? De piepjonge stewardess die weinig ervaring had, ratelde aan een stuk door, wilde haar stem laten gelden. Haar collega keek vanuit haar ooghoeken, gaf een knikje en toen werd duidelijk dat we werden gematst. Thank goodness, een preek om niets, alsof we zelf niet weten wat we mee hebben en dat we boven onze max zitten. We waren op tijd dus we konden alles op ons dooie akkertje doen. Na de paspoortcontrole gingen we taxfree shoppen en deden we een lekkere bakkie want de koffie in het vliegtuig vind ik zelf niet echt lekker.
In het vliegtuig zagen we in een oogopslag dat de kist niet vol was. Daddy vroeg aan de cabincrew of hij elders kon zitten. Uiteindelijk ben ik naar het gangpad verkast en zo hadden we ieder 3 stoelen voor onszelf. Businessclass reizen tegen economy prijs 😉 Na het opstijgen had ik me lekker genesteld en heb van de 14 uur reistijd 8 uur geslapen. Het is zo relaxed om uitgerust aan te komen in Jakarta. Dit heeft ons echt goed gedaan. In Jakarta hadden we bijna 2 uur transit voordat we naar Makassar vertrokken. Na een flinke loop bereikten we eindelijk de terminal waar we moesten zijn. We zochten onze favoriete koffietent op, J.J. Royal. Gelukkig hadden we genoeg roepia’s over van de vorige vakantie en hoefden we niet eerst geld te wisselen of op zoek te gaan naar een ATM. Ik genoot van mijn heerlijke cappuchino en soto ayam. Dad nam alleen een bakkie want die had geen trek. Time flies en voor je het weet, moet je naar de gate om te boarden. Bye Jakarta, it’s was short but sweet.
Bij het boarden stootte ik mijn voet en mompelde binnensmonds iets in het Maleis. Kennelijk net hard genoeg dat iemand mij kon verstaan. Ik werd aangesproken en de man in kwestie vroeg of ik Moluks was. Hij stelde zich voor als Petra (spreekt uit als Pètra). We kwamen met elkaar in gesprek en al lopende naar de slurf, blijkt dat hij zijn roots ook in Haria heeft. Toeval bestaat niet! Hij vroeg naar onze reisplannen en ik vertelde hem over het waterfilterproject. Hij was met een Indonesische artiest mee voor een gig in Makassar en nodigde ons uit om te komen. Met mijn grote mond zei ik “natuurlijk en gezellig hé”! Aangezien hij een beetje Nederlands kan en sprak, reageerde ik in het Nederlands. 
Later bleek bij aankomst in Makassar dat we zo moe waren van onze reis. Gelukkig hadden we elkaars telefoonnummers uitgewisseld en kon ik hem appen om door te geven dat we niet meer kwamen. Heb hem bedankt voor de invite, echt tof van Petra. Hij begreep het volkomen en wenste ons veel succes met het project. Een paar dagen later appte hij me dat hij ook een waterfilter wil doneren. Wauw, een wildvreemde die we zijn tegengekomen op de luchthaven in Jakarta en dit project een warm hart toedraagt. Scheelt dat hij zijn roots in Haria heeft maar het blijft geweldig.
In Nederland waren ook mensen die we persoonlijk niet kennen, maar via via over dit project hebben gehoord en gedoneerd. Chapeau! Zo zie je maar weer, als je iets goed wil doen voor een ander, dan maakt het niet uit of je iemand goed of persoonlijk kent. Je doet het omdat je de ander wil helpen.
“Love and kindness are never wasted”
D&M
