2018 Werkvakantie – Ambon Part 2
AMBON PART 2
Omdat het pakket van Biobuddi laat arriveerde op Ambon, (werd heel lang vastgehouden in Makassar) moesten we vrijdag weer terug naar Haria want we zouden een drietal pauds (peuterspeelzalen) een bezoekje brengen.
Dat konden we dan mooi combineren met een 2e sessie waterfilters uitdelen. Op onze laatste dag in Haria kregen we een belletje van nicht Bidres, dat zij het pakket van Biobuddi op de speed had gezet richting Haria en of we het konden ophalen bij onze oom thuis. Toen we het pakket hadden opgehaald, ging Dad de inhoud verdelen voor de 3 pauds. Top! ??
Op de terugweg namen we de speed naar Tulehu. We hadden geen zin om 07.00 uur de ferry te nemen. Met de speed kun je later vertrekken en je eigen tijd bepalen. Ga niet later dan 09.00 uur weg dan is het water rustig.
We hadden mijn oom gevraagd om ons met de speed te brengen. Onze planning liep natuurlijk weer anders. We waren op tijd maar dominee Jeffrey Leatemia wilde kennismaken met ons en de hand schudden. Uiteindelijk werd het 3 kwartier later.
Vanaf Haria tot aan Oma (gelegen op het eiland Haruku) was het water kalm. Om de bocht bij Pintu Batu Oma werd het wat wilder. We klotsten met de speed tegen de golven. Ik had na een kwartier last van mijn rug door dat gebonk. Zo’n speed is klein en je zit vrij laag. Blij dat Tulehu in het zicht kwam. Bij aankomst werden we opgewacht door Ulis want we zouden meteen naar Benteng gaan om familie te bezoeken. Aansluitend zouden we naar Hative gaan waar de familie van Daddy een afscheidsdiner had georganiseerd. Na een gezellige samenzijn in Hative vertrokken we rond 21.00 uur naar Halong. Toen we bovenaan de weg stonden, hoorden we de muziek of eigenlijk de bas luid dreunen. Het klonk alsof de speakers waren opgeblazen. In en rondom het huis was het een en al bedrijvigheid. Iedereen was bezig, de lange buffettafels stonden klaar, de speakers werden getest en stonden tegen onze slaapkamermuur aan en de alcohol (sopi) vloeide rijkelijk. Ook de veranda was omgetoverd tot dans- annex feestzaal. Let the pre-party begin. ?
Okay, en nu maar hopen dat iedereen op tijd weggaat zodat we onze nachtrust kunnen pakken. Want de volgende dag zou wéér een lange dag worden voor iedereen. Het was vroeg, de MUA (make-up artist) stond om 06.00 uur paraat met zijn kwastjes, poedertjes, nep-wimpers etc. Ik draaide me nog ff 3x om voordat ik opstond. De dames zaten op de stoel om in de make up te worden gezet. Ik zei tegen hem, “wil je hun wel natuurlijk opmaken zodat we nog kunnen zien wie wie is”? Soms worden de dames daar opgemaakt als een geisha of manga-figuur. Je herkent ze amper terug! Ik hoefde niet op de stoel en dat wilde ik niet. Ben nl erg overgevoelig voor make-up. Dus laat mij maar lekker op m’n naturels.? Mother nature heeft me niet op haar mooist gemaakt maar beter zo dan al die lagen poeder, foundation en weet ik veel wat nog meer. En ach, een MUA is geen plastic chirurg hè, die een betere versie van me weet te maken met alle make-up op mijn toeter. Om 09.00 uur reden we met 5 auto’s naar Passo voor de kerkelijke inzegening. 
De dominee was bezig met een gemeentelid waardoor er vertraging opliep. De dienst zou om 10.00 uur beginnen en tegen 11.20 uur werden we verzocht om plaats te nemen. Ongelofelijk! Stonden we daar maar te wachten en wachten. De make-up van Meike liep gelukkig niet uit door de hitte. Om 14.00 uur gingen we weer terug naar Halong om te eten en daarna kon het feest beginnen. Dad en ik zouden het niet al te laat maken, hoe leuk en gezellig het is. Rekeninghoudend met de volgende ochtend, wilden we bijtijds slapen alhoewel het wel lastig zou gaan worden met 4 grote speakers tegen onze muur.? Ik deed een poging om met mijn oordopjes te slapen maar dat hielp weinig. We waren doodop van de hele dag en wonder boven wonder vielen we vrij snel in slaap. De wekker ging om 06.30 uur en om 07.00 uur rolde ik het bed uit. Ulis zou ons om 07.45 uur ophalen om ons af te zetten in Tulehu.
Halverwege de rit naar Tulehu kwam ik achter dat ik mijn DJI Osmo (stabilisator) was vergeten. De stress schoot er in. Ik dacht nee, dit kan niet waar zijn. Ulis zocht een plekje om te parkeren en intussen was ik aan het bellen geslagen met mijn nichtje om te checken of het echt wel bij hun thuis lag. Ze bood aan om het te komen brengen met de scooter want we waren gelukkig nog niet ver. Een kwartier later kwam ze aan met de DJI Osmo in haar hand. Ulis vervolgde de rit alsof hij de Formule 1 reed. We hadden 15 minuten de tijd om in Tulehu te komen. Conley was mij aan het bellen, die stond ons al op te wachten. Ik zei dat hij de ferry moest “tegenhouden” om te vertrekken want we zouden er met 5 minuten zijn. Met gierende banden stonden we stil en sprongen de auto uit, half rennend naar de ferry. Ik was blij dat ik Conley had gevraagd om kaartjes te regelen voor de ruimte met airco. Toen we eenmaal zaten, konden we op adem komen. Stress, stress, stress op de vroege ochtend. De oversteek was een stille tocht. Er werd weinig gecommuniceerd met elkaar, we waren alle drie moe. Een uur oversteek betekende voor ons even een uur de luiken dicht doen. Ik schrok wakker omdat we onze vervoersbewijs moesten laten zien en niet lang daarna meerden we aan.
